Fatimskie orędzie Matki Bożej, prośba o modlitwę różańcową, która uratuje ludzkość i świat, trafiło w sercu katolików na podatny grunt, bowiem od wieków w tej umiłowanej przez wielu chrześcijan modlitwie powierzali wszystkie swoje dzienne sprawy, radości i troski, błagania i dziękczynienia. Różaniec codzienny, jak chleb powszedni, ratunek i siła do pokonywania trudności, przepustka w dłoniach zmarłego w drodze do nieba – był sposobem poznawania Bożych tajemnic i źródłem bezmiaru łask.

Historia

Za ojca Różańca Świętego uznaje się św. Dominika. Legenda głosi, że tej modlitwy nauczyła go sama Najświętsza Maryja i poleciła rozpowszechniać ją na całym świecie. Różaniec w obecnym kształcie poznano dopiero w XV wieku dzięki bł. Alanusowi a la Roche. On ustalił liczbę 150 Zdrowaś na wzór Księgi Psalmów, które podzielił na dziesiątki, przeplatając je Modlitwą Pańską. Dla rozpowszechnienia tej modlitwy założył pierwsze bractwo różańcowe. Dzięki dominikanom modlitwa ta stała się znana w całym kościele.

W kolejnym stuleciu utworzono 15 tajemnic różańcowych do rozważania życia Jezusa i Maryi i podzielono je równo na radosne, bolesne oraz chwalebne. Modlitwę różańcową popularyzowali liczni święci, jednak najbardziej do jej rozpowszechnienia w kościele przyczynili się papieże, gdyż w jej odmawianiu widzieli ratunek wobec grożących Kościołowi niebezpieczeństw. W ramach podziękowania Maryi za zwycięstwo floty chrześcijańskiej nad turecką w bitwie pod Lepanto, w dniu 7 października 1571 roku, papież Pius V ustanowił ten dzień świętem MATKI BOŻEJ RÓŻAŃCOWEJ, a papież Leon XIII – zwany papieżem różańca – polecił odmawiać różaniec przez cały miesiąc październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie: Królowo Różańca Świętego, módl się za nami.

Wielkim orędownikiem modlitwy różańcowej był Ojciec Święty – Jan Paweł II, który wprowadził do Różańca czwartą część – tajemnice światła – dotyczące publicznej działalności Jezusa. W ten sposób Różaniec można nazwać streszczeniem Ewangelii. Ogłosił też czas od Października 2002 do Października 2003 – Rokiem Różańca Świętego.

Od połowy XIX w. najbardziej popularną różańcową wspólnotę modlitewną stanowi Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Sługę Bożą Paulinę Jaricot (1799-1862), w Lyonie w 1826 roku. Sługa Boża gorąco pragnęła uczynić różaniec modlitwą wszystkich, dlatego wpadła na genialny sposób organizowania piętnastoosobowych grup, nazwanych później „żywymi różami”. Każda z osób tworzących „piętnastkę” zobowiązała się do odmawiania codziennie jednej tajemnicy, a w ten sposób owe piętnaście osób wspólnie odmawiało cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa, jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie wyznaczonej dziesiątki nie oznacza grzechu, ale utratę zasługi. Tak więc młoda dziewczyna z Lyonu stała się pierwszą zapałką do rozpalenia wielkiego ognia, którym jest modlitwa róż Żywego Różańca. Papież Grzegorz XVI w 1832 r., listem apostolskim zatwierdził stowarzyszenie Żywego Różańca i nadał mu liczne odpusty. Jego opiekunką ustanowił młodą rzymską męczenniczkę św. Filomenę.

Dzisiaj Żywy Różaniec jest najliczniejszą wspólnotą modlitewną w Polsce – liczy obecnie ponad milion członków. Istnieje niemal w każdej parafii. Wspólnoty Żywego Różańca składają się z dwudziestoosobowych grup zwanych popularnie RÓŻAMI, których liczebność zgadza się z liczbą rozważanych tajemnic. Słowo – ŻYWY – oznacza ożywianie wspólnoty codzienną modlitwą i rozważaniem tajemnic Jezusa i Maryi. Systematyczna modlitwa dwudziestu osób to ŻYWY RÓŻANIEC, a nie tylko drewniane paciorki. Ponadto jego żywotność podkreśla fakt, że osoby, które umierają bądź z niego odchodzą są zastępowane kolejnymi.

Każda Róża obiera sobie Patrona, od którego bierze nazwę. Na czele Róży stoi ZELATOR, czuwający nad pełnym składem i wypełnianiem zadań apostolskich członków grupy. Wszyscy zelatorzy tworzą Radę Żywego Różańca. Duchową opiekę nad Żywym Różańcem pełni duszpasterz, tzw. ksiądz Moderator, który przyjmuje nowych członków, prowadzi miesięczną zmianę tajemnic i rozwija we wspólnocie działalność duszpasterską. Szczegółowe zadania i obowiązki członków, zelatorów i Moderatora mieszczą się w CEREMONIALE ŻYWEGO RÓŻAŃCA. Od niedawna Żywy Różaniec w Polsce ma swój statut, delegata Konfe-rencji Episkopatu Polski, którym jest ks. abp. Wacław Depo i zarząd z krajowym moderatorem na czele. W Warszawie Rembertowie u sióstr loretanek mieści się siedziba zarządu stowarzyszenia i wydawane jest też pismo formacyjne – miesięcznik RÓŻANIEC.

Obowiązki w Żywym Różańcu:

• Zasadniczym obowiązkiem jest zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednego dziesiątka Różańca.
• Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych (kto sześć razy z własnej winy opuści nabożeństwo, należy go wykreślić).
• Częste przystępowanie do sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych.
• Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.
• Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika.
• Udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modłach za spokój jego duszy.

Żywy Różaniec w Naszej Parafii

W naszej parafii istnieje dziewięć Róż Żywego Różańca:

1. ŚW. FAUSTYNY – Helena Raczek
2. ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS – Maria Ścieszka
3. ŚW. BARBARY – Stanisława Szwed
4. ŚW. KATARZYNY ZE SIENY – Maria Kuźnik
5. ŚW. MARII MAGDALENY – Agata Widuch
6. ŚW. RITY – Maria Szwajca 
7. ŚW. MAKSYMILIANA – Władysława Urbaniec
8. BŁ. JERZEGO POPIEŁUSZKI – Jan Widuch
9. ŚW. JANA PAWŁA II – Róża Rodziców za Dzieci – Joanna Satława

Zmiana Tajemnic Różańcowych odbywa się w każdą pierwszą niedzielę miesiąca po Prymarii (msza św. o godz. 8.00). Od stycznia 2018 r. zmiana połączona jest z Katechezą, w której winni uczestniczyć wszyscy członkowie Róż Żywego Różańca. Na kolejny miesiąc każdy członek Róży podejmuje intencje wyznaczone przez Ojca Świętego, a także intencje parafialne i intencje stałe.