(Łk 1, 39-56) W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: "Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie. Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana". Wtedy Maryja rzekła: "Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki".
1. Prawda o Wniebowzięciu Matki Bożej stanowi dogmat naszej wiary, choć formalnie został on ogłoszony stosunkowo niedawno, przez papieża Piusa XII 1 listopada 1950 r. w Konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus”, czytamy tam:
„ (…)powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej" (Breviarium fidei VI, 105).
Orzeczenie to papież wypowiedział uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych.
2. Liturgia słowa na dzisiejszą uroczystość daje nam ku rozważeniu „Magnificat”.
Tę „Pieśń Maryi” śpiewamy w Kościele w trakcie wielkich uroczystości.
Dzisiaj spróbujmy popatrzeć na ten natchniony tekst, jako na drogę duchową ku świętości.
„Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim”.
Tylko ta dusza, która przepełniona jest Duchem Świętym może wielbić całym wnętrzem Boga i radować się w Nim. Codziennie prośmy zatem Ducha Świętego, aby nas napełniał radością i miłością do naszych najbliższych: żony, męża, dzieci oraz braci w kapłaństwie.
A zatem podłączajmy się codziennie pod to źródło Bożej radości i pokoju, którym jest Duch Święty i Nim codziennie się napełniajmy.
„Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy”.
Trzeba świadomie przyjąć w swoim życiu jakieś uniżenie , czy upokorzenie, aby później doświadczyć, jak Bóg wynagradza taką postawę i jakie wielkie rzeczy czyni w życiu takiego człowieka. Bez krzyża i upokorzeń mało co rozumiemy z życia. Posłuszeństwo Bogu w upokorzeniach jest wyrazem, że świadomie wybraliśmy drogę ku świętości.
„Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia”.
Błogosławmy Maryję i zapraszajmy Ją codziennie w nasze życie, aby stawała się dla nas Matką. Możemy to czynić przez odmawianie Litanii Loretańskiej i różańca. Kiedy widzimy np. figurę Niepokalanej, zawierzajmy Jej swoje życie, choćby słowami z Apelu Jasnogórskiego.
Błogosławmy za przykładem Niepokalanej każdego człowieka: dobrego i złego, tego którego lubimy i którego nie lubimy, który nam sprzyja i w którym może mamy wroga.
Bóg natomiast błogosławi te rodziny, które z pokolenia na pokolenie przekazują swoim dzieciom żywą wiarę w Jezusa Chrystusa i Jego Matkę. Nad tymi rodzinami jest Jego miłosierdzie.
„Rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich”.
Czy modlisz się do Boga, aby zabrał ci ukrytą przed tobą pychę: „ Także od pychy broń swego sługę, niech nie panuje nade mną”(Ps. 19,14).
„Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych”.
Nie stajemy się wielcy przez to, kim jesteśmy i co posiadamy. Dla wielu ludzi wystarczy, że otrzymają tytuł naukowy, funkcję przełożonego, dyrektora, czy kierownika jakiegoś działu i już zapominają kim byli dotychczas.
Nie zapominajmy, że to Jezus decyduje o tym, kogo poniżyć, a kogo wywyższyć. Naśladujmy więc Jezusa w Jego uniżeniu, aby to Jezus nas wywyższył we właściwym czasie.
I pamiętajmy, że władzę - w sensie odpowiedzialności za coś, otrzymujemy od Boga, jako służbę, a nie jako dawanie jej odczuć ludziom ci powierzonym.
„Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił”.
Uważaj! Korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy.
Pouczy nas o tym św. Paweł w poniższych słowach:
„Wielkim zaś zyskiem jest pobożność wraz z poprzestawaniem na tym, co wystarczy. Nic bowiem nie przynieśliśmy na ten świat; nic też nie możemy [z niego] wynieść. Mając natomiast żywność i odzienie, i dach nad głową, bądźmy z tego zadowoleni!
A ci, którzy chcą się bogacić, wpadają w pokusę i w zasadzkę oraz w liczne nierozumne i szkodliwe pożądania. One to pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie. Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy. Za nimi to uganiając się, niektórzy zabłąkali się z dala od wiary i siebie samych przeszyli wielu boleściami. (1Tym 6,6-10)”.
„Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie”.
Zaufaj Jezusowi. Jak uczynisz siebie Jego sługą i będziesz w Jego sprawach, On będzie również i w Twoich codziennych sprawach. Bo tak obiecał!!!
Najbardziej uwielbiamy Boga w Jego miłosierdziu kiedy idziemy do spowiedzi!
Modlitwa: Maryjo, Matko moja, dzisiaj wraz z całym Niebem Ciebie wielbię, Ciebie wychwalam, Tobie się całkowicie, bez zastrzeżeń oddaję. Prowadź mnie do swego Syna i naucz mnie, jak codziennie Jego mam naśladować w służbie i w uniżeniu, bo wtedy najbardziej upodabniam się do Ciebie, o Niepokalana. Amen!
