Pozwolenie biskupa i błogosławieństwo na założenie michalickiej „misji nadziei”. Zakup ziemi (1977). Dom Powołaniowy i żmudna praca przy jego budowie. Przeprowadzka (1981). Przybycie księdza Jan Sołdygi (1981).
Dom Powołaniowy
Równocześnie z działaniami związanymi z głoszeniem Ewangelii, pierwsi michalici na ziemi guarańskiej podjęli wysiłki mające na celu przeniesienie charyzmatu markiewiczowskiego na Nowy Świat. Jednym słowem ich pragnieniem było ukazać także ideę powściągliwości i pracy jako drogę do rozwoju ludów.
Posiadanie własnego michalickiego domu powołaniowego ułatwiało duszpasterstwo powołaniowe. Biskup Felipe Santiago Benítez otrzymał list w tej sprawie z datą 28 września 1978 roku podpisany przez księdza Mariana Polaka. I chociaż biskup nie dał specjalnej odpowiedzi, to na prośbie Zgromadzenia napisał: „Z przyjemnością udzielam pozwolenia i błogosławię pragnąc i prosząc Boga, by ten dom był rozsadnikiem powołań kapłańskich”.
Kupno ziemi
Szybko, gdyż już w 1977 roku, zakupiono ziemię na pierwszą misję Zgromadzenia w Paragwaju. Podczas prac przy zagospodarowaniu posiadłości, w znajdującym się tam baraku składano min. narzędzia pracy. Potem, można powiedzieć, że z fantazją misjonarską i nie zwlekając, podjęto kroki zmierzające do postawienia budynku klasztornego. Miejsce i obiekt nazwano „Domem Powołaniowym”. Za budowę odpowiadał ksiądz Jan Wacławik, opatrznościowy w tym przedsięwzięciu, jak się wyraził jeden z jego współbraci w liście z 15 lutego 1980 skierowanym do sekretarza generalnego Zgromadzenia Świętego Michała Archanioła.
W pracach przy wykopaniu studni, już na 10 metrach trafiono na skałę. Wielu pracowników nie chciało kontynuować tej pracy, gdyż była zbyt żmudna. Wybito fundamenty pod dom. Zakupiono transformator. Zamówiono cegłę i dachówkę. Ale z powodu braku funduszy, a co z tym idzie także materiałów, budowa stanęła.
W pierwszym domu
Dotychczasowe życie zakonne koncentrowało się na plebanii w Natalicio Talavera. Ale w 1981 roku przeprowadzono się do świeżo postawionego budynku „misji nadziei”. Tam w saloniku przyjęć przy wejściu, zawieszono mały obraz Matki Bożej Częstochowskiej, namalowany przez jednego z kleryków krakowskich, na którym swoje podpisy złożyli ówcześni klerycy. Do tego domu przeniesiono także biuro parafialne. Tam też w marcu 1981 roku swoje życie rozpoczyna grupa kandydatów do Seminarium, przeprowadzając się z plebani. Ksiądz Jan Wacławik zajął się ich formacją. W maju tego samego roku do michalickiej „misji nadziei” pod Krzyżem Południa przybywa ksiądz Jan Sołdyga.
