(Mt 12, 14-21) Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić. Gdy Jezus dowiedział się o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: "Oto mój Sługa, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą".
W ostatnim rozważaniu Ewangelii chciałem Was, moi drodzy Czytelnicy słowa Bożego przekonać, jak ważna jest osobowa relacja z Jezusem Chrystusem oraz oddanie Mu swojego życia i uznanie Go za swojego Pana i Zbawiciela.
Dzisiaj porozmawiajmy o tym, kim jest Jezus Chrystus dla mnie?
1. Czy znam Jezusa?
Św. Jan Chrzciciel, aż trzy razy powiedział w swoim świadectwie o Jezusie : „Ja Go nie znałem”(por. J 1, 26.31.33), aby później wskazać swoim uczniom Chrystusa, jako Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata.
Dla św. Mateusza, najważniejszym tekstem charakteryzującym Zbawiciela jest „Pierwsza Pieśń Sługi Jahwe” z Izajasza czterdziestego drugiego rozdziału.
Co zachwyciło naszego natchnionego Ewangelistę w osobowości Jezusa, że właśnie ten tekst wybrał i umieścił w swojej Ewangelii?
Przeanalizujmy głębiej powyższy tekst proroka Izajasza.
1. Duch służby.
„Oto mój Sługa, którego wybrałem”.
Jezus, jak wiemy ze świadectwa św. Pawła: „Nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi”.(Flp 2,6-7).
Później, po Jezusie w duchu naśladowania Go, postawę służby przejmą apostołowie.
Św. Piotr podkreślił tę służebną postawę w słowach Jezusa: „ Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”! ( Mk 9,35).
Dla mnie osobiście najgłębiej ukazał postać Jezusa, jako Sługi, św. Jan w trzynastym rozdziale swojej Ewangelii.
„Wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. (J 13, 4-5).
Ten urywek Ewangelii pokazuje nam nad wyraz jasno, jak bardzo każdy z nas musi się ogołocić z własnych przywar i dumy, aby przyjąć postać sługi?
2. Umiłowany Syn Ojca.
„Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie”.
Wiele razy w Ewangelii słyszymy powyższe słowa Boga Ojca:
„ To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”.(Mt 3,17), a szczególnie przy opisie chrztu w Jordanie i na Górze Tabor z końcowym przesłaniem: „ …Jego słuchajcie”.
Autor do Hebrajczyków powie: „ Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę i zasiadł po prawicy tronu Boga”.(Hbr 12,2).
Kto więc chce aż tak upodobnić się do Jezusa, aby mieć w Bogu upodobanie?
Kto chce świadomie przyjąć tę samą drogę, co Jezus?
Tylko szaleńcy Boży….!!!
Św. Terenia powie: „Umiłowałam krzyż z pasją”!
3. Duch Ojca.
„Położę ducha mojego…”.
W Ewangelii wg św. Łukasza czytamy, jak w synagodze, w Nazarecie Jezus oficjalnie ogłasza: „ Duch Pański spoczywa na Mnie…”. (Łk 4,16nn).
W tym Orędziu, Pan Jezus pokazuje nam ile dobrego można uczynić będąc napełnionym Duchem Świętym.
Czy kiedyś zastanawialiśmy się, dlaczego spośród 600 tys. Izraelitów tylko Symeon i prorokini Anna w małym dzieciątku zobaczyli Zbawiciela?
Św. Łukasz, aż trzy razy podkreśla, że ów prorok uczynił to pod natchnieniem Ducha Świętego.
„Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga.”(Łk 2, 25-28).
Oby wszyscy chrześcijanie napełnieni Duchem Świętym ogłaszali wielkie dzieła Boże: w małżeństwie, w rodzinie, w pracy, w Kościele i na każdym miejscu, w którym się znajdą.
Proś, więc Jezusa, aby teraz na ciebie wylał Ducha swego!!!
Bo nie wystarczy tylko w sakramencie bierzmowania zostać napełnionym Duchem Świętym, aby czynić dobro, ale jak mówi św. Paweł, nieustannie, codziennie mamy Nim się napełniać. (Ef 5,18).
4. Pokorny sługa.
„Nie będzie się spierał ani krzyczał…”.
Tyle, ile razy Jezus z odwagą spierał się z Faryzeuszami, to chyba żaden przywódca religijny tego nie uczynił, ani przed Nim, ani po Nim.
Jezus jednak nie spierał się o rzeczy mało ważne, o słowa i racje, ale o prawdę i o to, co Mu Ojciec przekazał.
A jeżeli już musiał ukazywać swoją władzę, czynił to przez swoje miłosierdzie mówiąc: „Nie lękajcie się”!
5. Sługa nadziei.
„Trzciny zgniecionej nie złamie…”.
Jezus jest Bogiem-Człowiekiem NADZIEI.
To On rozlewa nadzieję wśród zagubionych ludzi swoim duchem miłości i przebaczenia.
To właśnie Jezus jest Tym dla współczesnego świata, czym tlen dla życia. To wiara w Niego uwalnia cię od sytuacji beznadziejnych, rozpaczy, czy bezsensu życia.
Pamiętaj! I ty mając Jezusa w sercu, możesz rozlewać tę nadzieję wśród ludzi, do których On cię posyła.
6. Zwycięzca.
„ Zwycięski sąd przeprowadzi…”.
W Wigilię Paschalną jest taki moment, kiedy celebrans powinien wziąć do ręki figurę Jezusa Zmartwychwstałego i ogłosić całej parafii i całemu światu, że Chrystus Zmartwychwstał!
To znaczy, każdy z nas powinien ogłosić całkowite panowanie Jezusa nad światem, abyśmy już nie żyli w lęku!
Czy wierzysz w zwycięstwo Jezusa nad śmiercią?
Czy to zwycięstwo ogłaszasz tam, gdzie jesteś?
Modlitwa. Naucz mnie Panie naśladować Ciebie w przyjęciu postawy służby, w czynieniu tego, co miłe jest Bogu oraz w ogłaszaniu orędzia nadziei i Twojego zwycięstwa na Krzyżu. Obym był człowiekiem nadziei dla innych. Amen!"
